Emri i Omerit me kaligrafi islame

Omer ibën Hatabi gjithashtu shqiptohet Ymer (Arabisht: عمر بن الخطاب) ishte një nga halifët më të fuqishëm në historinë islame.^[1] Ai ishte një nga shokët e profetit Muhammed. Ai u bë halife i dytë më 23 gusht 634. Ai ishte i njohur për sinqeritetit e tij, i cili e meritoi epitetin el-Faruk (ai i cili e dallon të vërtetën me pavërtetën). Nën kalifatin e Omerit, kalifati i tij u zgjerua në një shkallë të paparë, duke sunduar Perandorinë Sasanian dhe më shumë se dy të tretat e Perandorisë Bizantine.^[2] Sulmet e tij kundër Perandorisë Sasaniane rezultuan në pushtimin e Persisë në më pak se dy vjet (642-644).^[3] Omeri u vra nga një persianë Piruz Nahavandi (Arabisht: Ebu-Lulule).

Sipas disa haditheve, ai njihet si sahabiu i dytë më i madh pas Ebu Bekërit.^[4][5] Sipas sektit Shia, ai konsiderohet si uzurpator i drejtës së imam Aliut në lidhje me kalifatin.

Jeta e hershme |

Ai u lind në Mekë në klanin Banu 'Adiy. Babai i tij ishte Hatab ibn Nufej dhe nëna e tij ishte Hantama bint Hisham, prej fisit Banu Mahzum. Babai i tij ishte i njohur për intelingjencën e tij mesin e fisit.^[6] Omeri tha për babain e tij: "Babai im, Hatabi ishte njeri i pamëshirshëm. Ai më thonte që të punoja punë të vështirë, nëse nuk punoja, ai më rrihte dhe më thonte të punoja deri sa u lodhsha."^[7]

Kur ishte i ri, ai mësonte si të shkruaj dhe të lexoj. Edhe pse nuk ishte poetë, ai e donte poezinë dhe literaturën.^[8] Sipas Kurejshëve, kur Omeri ishte në moshën e adoleshencës, ai mësonte artet marciale, si të kalërojë dhe mundjen. Ai ishte i gjatë dhe i fuqishëm.^[8][9]

Ai u bë tregtar dhe ka bërë shumë udhëtime në Romë dhe Persi, ku thuhet se ka takuar dijetarë të ndryshëm dhe ka analizuar shoqërinë romake dhe persiane.

Gjatë kohës së Muhammedit |

Para konvertimit |

Kur Muhammedi filloi të predikojë mesazhin e tij për islamin, si të gjithë të tjerë, edhe Omeri e kundërshtonte Muhammedin dhe gjithashtu ka dashur edhe ta vrasë Muhammedin. Ai ka mbrojtur religjionin tradicional poleteiste të Arabisë. Për shkak perzekutimit të tij, Muhammedi i urdhëroi disa që të migrojnë në Abisini.

Konvertimi në Islam |

Një vit pas migrimit në Abisini, Omeri pranoi islamin. Historia u rrëfye nga Ibn Is'haku në Sirah e tij. Omeri ishte në rrugë për ta vrarë Muhammedin. Gjatë rrugës, Omeri takoi shokun e tij më të mirë Nua'im bin Abdullah i cili e kishte pranuar islamin pa dijeninë e Omerit. Kur Omeri i tregoi atij se ishte në rrugë për ta vrarë Muhammedin. Nua'im i tha atij: Pasha Zotin, ti e ke mashtruar veten, O Omeri! A mendon se Banu Abd Manaf do të lëjnë që të ikësh i gjallë pasi e vranë Muhammedin? Pse nuk kthehesh në shtëpi tënde dhe t'a lësh këtë punë?"^[10]

Nuaimal Hakim i tregoi atij se motra e tij dhe burri i saj e kanë pranuar Islamin. Kur arriti në shtëpi, Omeri e gjeti motrën e tij dhe kunatin e tij Said bin Zejd duke lexuar ajetin e sures Ta Ha.^[11] Ai filloi të grindet me kunatin e tij. Kur motra erdhi për ta shpëtuar burrin e saj, edhe ajo filloi të grindet me Omerin. Ata vazhdimisht thanë: "Ti mund të na vrasësh, por na nuk do të heqim dorë nga Islami". Kur Omeri e ndëgjoi, ai e goditi me shuplakë motrën e tij aq shumë saqë ajo u rrëzua dhe doli gjakë nga goja e saj. Pasi e pa se çfarë i bëri motrës, ai u qetësua dhe i kërkoi motrës që t'i thotë se çfarë recitoi. Ajo i'u përgjigj: "Ti je i papastër dhe njerëzit të papastër nuk bën ta prekin Librin." Ai insistoi, por motra e tij nuk e la derisa t'a pastron trupin e tij. Ai bëri siq i tha motra e tij dhe filloi të lexojë ajetin: Me të vërtetë, Unë jam Allahu; s'ka zot tjetër përveç Meje; andaj, vetëm Mua më adhuroni dhe kryej namazin, për të më kujtuar Mua! (Ta-Ha 20:14) Kur Omeri e ndëgjoi, ai filloi të qajë. Kur Omeri doli jashtë, dikush i tha atij: "O Ymer! Përgëzime. Dje Muhammedi i'u lut Allahut, "O Allah! Forcoje Omerin ose Ebu Xhehlin me Islam. Duket se lutja e tij i'u përgjigj ty."^[12]

Pastaj Omeri shkoi tek Muhammedi me shpatën e tij dhe e pranoi Islamin përballë tij. Kur Omeri e pranoi Islamin, ai ishte 39 vjeç.^[13]

Pas konvertimit, Omeri informoi prijësin e Kurejshëve Amr ibn Hishamin. Thuhet se njëherë Omeri fali namazin haptaz përball Qabesë, Amr ibn Hisham dhe Ebu Sufjan ibn Harb, thuhet se e shikuan me zemërim.^[14] Kjo i ndihmoi muslimanët që ta praktikonin Islamin haptazi. Omeri sfidonte çdokënd i cili guxonte t'i ndalonte muslimanët që ta falin namazin, edhe pse askush nuk guxonte të ndërhynte kur Omeri ishte duke u falur.

Konvertimi i Omerit rriti fuqinë tek muslimanët dhe besimin islam në Mekë. Pas kësaj ngjareje, muslimanët falin namazin në Xhaminë e Shenjtë për herë të parë. Abdullah ibn Mesudi thonte:

Konvertimi i Omerit ishte fitorja ynë, migrimi i tij në Medine ishte suksesi ynë. Ne nuk mundeshim ta faleshim namazin në Xhaminë e Shenjtë derisa Omeri e pranoi Islamin. Kur ai e pranoi Islamin, Kurejshët na e lejuan faljen e namazit në xhami.^[15]

Vdekja e Muhammedit |

Kur Muhammedi vdiq më 8 qershor 632, fillimisht Omeri nuk e pranonte se ai ka vdekur.^[16] Thuhet se Omeri e rrihte çdokënd i cili thonte se Muhammedi ka vdekur. Omeri thonte: Muhammedi nuk ka vdekur, ai ka shkuar te zoti i tij sikur Musa që shkoi, kur u largua nga njerëzit për katërdhjetë netë e pastaj u kthye. Pasha Allahun, i dërguari i Allahut do të kthehet ashtu sikur Musa që u kthye tek njerëzit e tij dhe ai do t'iu presë duart dhe këmbët atyreve të cilët thanë se ai ka vdekur.^[17]

Ebu Bekëri u ngritë dhe i'u tha publikisht:

Kush e ka adhuruar Muhammedin, le ta dijë se (Muhammedi) ka vdekur, dhe kush e ka adhuruar Allahun, le ta dijë se Allahu është gjallë dhe nuk vdes kurrë.^[18]

Pastaj Ebu Bekëri e recitoi ajetin:

Muhammedi është vetëm Profet. Por edhe para tij ka pasur pejgamberë. E, nëse vdes ose vritet, a mos do të ktheheni ju prapa?^[18]

Pasi e ndëgjoi, Omeri u rrëzua në gjunjë dhe e pranoi vdekjen e tij. Sipas muslimanëve sunni, mohimi i Omerit për vdekjen e tij ishte për shkak dashurisë së thellë që kishte."^[16]

Referencat |