Горад Асіповічы Касцёл Божай Міласэрнасці Сцяг Герб Краіна Беларусь Вобласць Магілёўская Раён Асіповіцкі Сельсавет Асіповіцкі Каардынаты 53°18′36″ пн. ш. 28°39′32″ у. д.HGЯO Заснаваны 1872 Першае згадванне 18 стагоддзе Насельніцтва 31 298 чалавек[1] (2017) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 2235 Паштовы індэкс 213759—213761, 213763—213765 Паштовыя індэксы 213759–213761, 213763–213765 Аўтамабільны код 6 Асіповічы на карце Беларусі ±

Асіповічы на Вікісховішчы

Асіпо́вічы^[2] (афіц. транс.: Asipovičy) — горад у Магілёўскай вобласці Беларусі, адміністрацыйны цэнтр Асіповіцкага раёна, на р. Сіняя. Размешчаны за 136 км на паўднёвы захад ад Магілёва, 3 км ад аўтамабільнай дарогі Мінск—Гомель. Буйны чыгуначны вузел: лініі на Мінск, Гомель, Магілёў, Баранавічы. Насельніцтва 31 298 чал. (2017)^[1].

Этымалогія |

Назву горада мясцовыя жыхары павязваюць з легендай пра асілка Асіпа, які меў непадалёк ад сённяшніх Асіповічаў карчму.

Гісторыя |

Заснаванне |

У адрозненне ад іншых мястэчак сучаснай Беларусі, Асіповічы з'яўляюцца параўнальна маладым населеным пунктам. Гісторыя мястэчка цесна звязаная з пракладкай праз Асіповічы Лібава-Роменскае чыгункі ў другой палове XIX ст.

На XVIII ст. прыпадае верагодны час узнікнення паселішча^[3]. У 1777 годзе паводле тарыфа Слуцкай парафіі, у Асіповічах было 16 дымоў^[3].

У 1793 годзе ў выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай Абодвух Народаў Асіповічы апынуліся ў складзе Расійскай імперыі. Па падзеле ўвайшлі ў склад Бабруйскага павету Мінскай губерні. Паводле рэвізіі Бабруйскага павета гэтага ж года з'яўляліся ўласнасцю Дамініка Гераніма Радзівіла, размяшчаліся ў складзе заставы Ратынскага. Паводле гэта ж рэвізіі, у тагачасных Асіповічах налічвалася 83 мужчынскія душы і 71 жаночая, існавала карчма^[3].

У другой палове 1794 года падчас паўстання Тадэвуша Касцюшкі ў Мінскай губерні адбыўся рэйд 3-тысячнага атраду палкоўніка Стэфана Грабоўскага, які прайшоў у тым ліку і цераз Асіповічы, аднак 4 верасня быў разбіты пад Любанню^[4].

Чыгуначная станцыя Асіповічы, 1874 г.

У 1872 годзе за 2 км ад Асіповічаў заснавалі аднайменную станцыю Лібава-Роменскай чыгункі, дзе існавала 5 двароў і пражывала сорак чалавек. У 1880—1890 гг. у Асіповічах збудаваныя два лесапільныя заводы, млын, адкрыта паштовае аддзяленне^[5]. Паводле стану на 1890 год станцыя Асіповічы займала на Лібава-Роменскай чыгунцы трэцяе месца па звароце грузаў пасля Рудзенска і Беразіна, а ў 1896 годзе была пракладзена вузкакалеўка Асіповічы — Дараганава. Перапіс насельніцтва Расійскай імперыі 1897 года засведчыў існаванне на месцы сучасных Асіповічаў трох асобных населеных пунктаў з назвай Асіповічы: вёскі з насельніцтвам у 526 жыхароў і ўтрыманнем 78 гаспадарак, чыгуначнай станцыі з насельніцтвам каля ста жыхароў і ўтрыманнем адзінаццаці гаспадарак, а таксама пасёлка насельніцтвам у прыкладна дзвесце чалавек з утрыманнем 3 гаспадарак і наяўнасцю заезнага двара і чатырох крамаў. Пазней гэтыя населеныя пункты зліліся і ўтварылі сучаснае адзінае паселішча^[5]. У 1899 годзе каля станцыі Асіповічы збудавалі лесапільны завод, праз 5 гадоў — яшчэ адзін, а таксама млын і некалькі жылых будынкаў.

Развіццё |

Вакзальная вуліца Асіповічаў, пач. XX ст. Цяпер вуліца Інтэрнацыянальная, паўночна-ўсходняя палова горада.

Вуліца Рынкавая, пач. XX ст.

На пачатак XX ст. у Асіповічах было каля 150 будынкаў, 246 двароў; працавалі школа для дзяцей чыгуначнікаў і царкоўна-прыходская школа, паштова-тэлеграфнае аддзяленне; з прамысловых прадпрыемстваў — паравознае дэпо, і два лесапільныя заводы, два млыны, сукнаваляльня, воўнабітная майстэрня, піварозліўны завод, таксама шэраг дробных кавальскіх, бандарных, каўбасных, гандлёвых і іншых устаноў. У 1900 годзе засноўваецца шпалапрапітны завод, праз дзевяць гадоў — смаляны, таксама ў 1909 годзе адкрыўся тэлеграфны пункт. Існуюць звесткі пра існаванне ў тагачасных Асіповічах большай колькасці двароў (больш за трохсот), 41 вуліцы і аднаго завулку, пры гэтым насельніцтва мястэчка складала каля 1 500 чалавек. У 1917 годзе перапіс насельніцтва засведчыў пражыванне ў Асіповічах прыкладна 4 200 чалавек^[5]. На той момант у складзе Бабруйскага павета ўваходзілі ў склад Замашанскай воласці^[6].

Рэвалюцыйны перыяд |

У снежні 1905 года працоўнымі Асіповічаў была зладжана першая забастоўка, працоўныя шпалапрапітачнага завода 17 сакавіка 1908 года арганізавалі эканамічную стачку з патрабаваннямі паляпшэння ўмоў працы, якая, аднак, была здушана паліцыяй і салдатамі. Летам 1915 года адбыліся салдацкія хваляванні на чыгуначнай станцыі. Па рэвалюцыі ў Расіі 1917 года ў Асіповічах былі ўсталяваны савецкія органы ўлады, што адбылося ў лістападзе, у снежні гэтага ж года быў створаны мясцовы чырвонагвардзейскі атрад^[5].

З 19 лютага па май 1918 года Асіповічы былі заняты польскім корпусам Доўбар-Мусніцкага, адразу ж пасля чаго ў рамках парушэння расійска-нямецкага міру ад 15 снежня 1917 года Германія акупавала мястэчка, што працягвалася да 4 снежня 1918 года^[5]. Гэтыя змены на фронце былі замацаваны дзякуючы Брэсцкаму міру, заключанаму 3 сакавіка 1918 года. Неўзабаве 25 сакавіка гэтага ж года Радай БНР была прынятая Трэцяя Устаўная грамата, паводле ўмоў якой Бабруйскі павет склаў адну з заяўленых тэрыторый Беларускай Народнай Рэспублікі, але органы ўлады рэспублікі не разгарнулі ў мястэчку дзейнасць з прычыны агульнай неарганізаванасці сярод структур БНР і адмоўнага стаўлення нямецкага франтавога камандавання да ўтварэння БНР. Разам з тым, на фоне Лістападаўскай рэвалюцыі ў Германіі і адклікання нямецкіх войск у снежні 1918 года бальшавікі занялі большую частку Мінскай губерні, пасля чаго Асіповічы апынуліся ў складзе Заходняе вобласці Расіі.

1 студзеня 1919 года Заходняя вобласць распускаецца, Бабруйскі павет фармальна перадаецца ў склад абвешчанай ССРБ. З 20 жніўня 1919 да 10 ліпеня наступнага года тэрыторыя горада знаходзіцца пад акупацыяй Польшчай^[5], дзе размяшчалася ў Бабруйскім павеце Грамадзянскай Управы Усходніх Земляў, пасля чаго на кароткі час трапляе ў склад Бабруйскага павета Літоўска-Беларускай ССР, якая ўжо 31 ліпеня 1920 года была распушчана з перадачай земляў цэнтральнай Беларусі ў склад новаўтворанай БССР. У часы польскай акупацыі ў наваколлях горада дзейнічала партызанка агульным складам каля 200 чалавек^[5], дзейнічаў асобны атрад на чале з Я. Багдановічам і А. Каральком^[7].

Савецкае кіраванне |

Са студзеня 1922 года Асіповічы становяцца цэнтрам воласці і праз два гады ўваходзяць у склад Бабруйскай акругі БССР, дзе становяцца цэнтрам раёну, 17 ліпеня 1924 года Асіповічы атрымліваюць статус мястэчка^[5]. Варта адзначыць, што Асіповічы не былі закрануты перадачай земляў усходу беларускага этнічнага арэалу ў склад РСФСР, што адбылося праз два тыдні пасля абвяшчэння ССРБ у 1919 годзе. З 15 студзеня 1938 года — цэнтр аднайменнага раёна, што непасрэдна ўваходзіў у склад БССР з прычыны скасавання акруговага падзелу, але 20 лютага гэтага ж года раён увайшоў у склад Магілёўскай вобласці, дзе знаходзіцца і дагэтуль^[8].

У 1921 годзе пра чыгуначнай станцыі быў адкрыты клуб «Чырвоны кастрычнік», дзе існавала таксама бібліятэка-чытальня. У наступным годзе збудоўваюцца электрастанцыя, у 1923 годзе — бібліятэка. У 1925 годзе адчыненыя бальніца і амбулаторыя, у 1927 годзе — дзіцячы сад, праз пяць гадоў — маслазавод і маторна-трактарная станцыя^[5].

15 ліпеня 1935 года Асіповічы атрымліваюць статус горада. Паводле даваеннага перапісу насельніцтва, які праводзіўся ў 1939 годзе, у Асіповічах пражывала 1 694 яўрэяў, якія складалі 12,34 % ад агульнага ліку жыхароў горада. У 1941 годзе ў Асіповічах працавалі дзве сярэднія школы, два дзіцячыя сады, дзве амбулаторыі, бальніца, дванаццаць прамысловых прадпрыемстваў з каля дзвюх тысяч працаўнікоў, у тым ліку паравознае дэпо, вагонарамонтны пункт, маторна-трактарная станцыя, маслазавод, прамысловы камбінат, лясная прамысловая гаспадарка і чатыры арцелі («Перадавік», «Прагрэс», «Звязда», «Чырвоны хімік»). З 1931 года дзейнічала чыгуначнае адгалінаванне ў бок Магілёву^[5].

Падчас Вялікай Айчыннай вайны ўначы з 22 на 23 чэрвеня 1941 года немцамі была дзейснена першая бамбарзіроўка Асіповічаў. Горад быў акупаваны 30 чэрвеня 1941 года падраздзяленнямі 2-й танкавай групы Гудэрыяна. Тэрыторыя Асіповічаў пры гэтым не знаходзілася ў складзе Генеральнай акругі Беларусь, а увайшла ў зону ваеннага тылу групы арміі «Цэнтр». У 1941 годзе на поўдні горада было створана яўрэйскае гета, куды нацыстамі была сагнана пераважная большасць пакінутых у горадзе яўрэяў. Гета ліквідавана ў 1942 годзе.

У ліпені 1941 года створаная падпольная суполка КП(б)Б, якой 14 кастрычніка 1942 года рушыла ўслед стварэнне суполкі ЛКСМБ, абедзве дзейнічалі да 2 ліпеня 1944 года. Таксама разгортвалі дзейнасць падпольнікі, якія распаўсюджвалі ў горадзе савецкія СМІ, і партызанскія групы: першая Асіповіцкая, першая Бабруйская, 161-я імя Р. І. Катоўскага партызанскія брыгады, з ліпеня 1943 года — Асіповіцкая ваенна-аперацыйная група. У 1943 годзе было створана каля дваццаці падпольных камсамольскіх груп. 30 ліпеня 1943 года на чыгуначнай станцыі Асіповічы была здзейснена дыверсія, падчас якой было знішчана чатыры эшалёны, у тым ліку эшалён з танкамі Тыгар. Наогул падчас падпольнай дзейнасці ў Асіповічах было знішчана трыццаць эшалёнаў і пашкоджана 70 паравозаў, рабіліся рэйды на адміністрацыйныя будынкі, знішчаліся прадпрыемствы^[9]. 26 чэрвеня 1944 года над Асіповічамі ўзноўлены кантроль СССР дзякуючы войскам Першага Беларускага фронту^[5].

У 1946 годзе на вуліцу Кастрычніцкую (паўднёвы ўсход Асіповічаў) з вёскі Зборск Асіповіцкага раёна пераносяць праваслаўную Царкву Узвышэння Святога Крыжа, якая была пабудавана ў 1826 годзе ў гэтай вёсцы ў стылі народнага дойлідства на сродкі графа Завішы і раней звалася Свята-Казьмадзям'янаўская. Як сведчаць жыхары горада, набажэнствы ладзіліся кожныя выходныя без перапынкаў не зважаючы на адмоўнае стаўленне савецкай улады да праяваў рэлігійнага жыцця вернікаў^[10].

25 верасня 1944 года Асіповічы застаюцца раённым цэнтрам, пераходзячы ў падначаленне Бабруйскай вобласці, з 8 студзеня 1954 года — зноў у складзе Магілёўскай вобласці. З 25 снежня 1962 года Асіповічы пераходзяць у склад Бабруйскага раёна, пасля 7 сакавіка 1963 года атрымліваюць статус горада абласнога падпарадкавання, але выходзяць са складу Бабруйскага раёна толькі 6 студзеня 1965 года. Паводле стану на 1959 год у горадзе пражывала 15,8 тыс. чал.^[5]

У часы другой паловы XX ст. горад значна пашырыў свае межы, у ім пачалі дзейнічаць або працягвалі сваю дзейнасць завод аўтаагрэгатаў, хлебазавод, маслазавод, кардонна-руберойдавы завод, завод жалезабетонных канструкцыяў, камбінат хлебапрадуктаў, кансервавы завод, фабрыка канцылярскіх тавараў; пяць сярэдніх агульнаадукацыйных школаў, школа-інтэрнат, музычная школа, дзіцяча-юнацкая спартыўная школа, сярэдняя вячэрняя школа, адзінаццаць дашкольных устаноў, міжшкольны вытворчы камбінат, дом піянераў і школьнікаў, два клубы, дзевяць бібліятэк, два кінатэатры^[5].

Сучаснасць |

З 25 жніўня 1991 года — у складзе незалежнай Беларусі. У 2002 годзе на вуліцы Інтэрнацыянальнай, што ў цэнтры горада, быў усталяваны помнік у выглядзе раней дзеючага паравоза Э^м726-23, перад якім усталяваная памятная шыльда (варта адзначыць, што на шыльдзе змешчаны надпіс, дзе сцвярджаецца пра заснаванне горада ў 1872 годзе; гл. фота ніжэй). 3 студзеня 2005 года былі зацверджаны два ўказы прэзідэнта Рэспублікі Беларусь, якія рэгулююць выкарыстанне сцяга і герба Асіповічаў^[11]. З гэтага ж перыяду вядзецца пабудова новых шматкватэрных дамоў на паўночным усходзе горада, здзейсненая рэканструкцыя пешаходнага мосту над чыгуначнымі шляхамі станцыі Асіповічы. З лета 2013 года з чыгуначнай станцыі Асіповічы ў бок Бабруйску працягнутыя кантактныя лініі, якія дагэтуль заканчваліся ў Асіповічах, што дазволіла фарміраванне цягнікоў па маршрутах Мінск—Бабруйск і Мінск—Жлобін на аснове электрычнай цягі.

Насельніцтва |

На тэрыторыі Асіповічаў станам на 2010 год пражывае каля 34,4 тыс. чалавек. Нягледзячы на тое, што ўрбанізацыя СССР была выканана паспяхова і па сённяшні дзень у горад мігруюць патокі насельніцтва як з Асіповіцкага раёна, так і з суседніх раёнаў, аднак моладзь часцей выязджае на пастойнае жыхарства і заробкі ў Мінск.

• 
  XVIII стагоддзе: 1793 — 154 чал. (82 муж. і 71 жан.).^[3]


• 
  XIX стагоддзе: 1897 — 526 чал. у вёсцы Асіповічы, 200 чал. у селішчы Асіповічы, 100 чал. у станцыі Асіповічы.^[12].


• 
  XX стагоддзе: 1904 — 1 178 чал.; 1913 — 1 244 чал.; 1917 — 4 200 чал.^[5]; 1939 — 13,7 тыс. чал.^[5]; 1959 — 15,8 тыс. чал.^[5]; 1974 — 23 тыс. чал.^[13]; 1991 — 34,6 тыс. чал.^[14]


• 
  XXI стагоддзе: 2006 — 34,3 тыс. чал.; 2009 — 32 543 чал.^[15]; 2013 — 32,3 тыс. чал.; 2016 — 31 498 чал.^[16]; 2017 — 31 298 чал.^[1]

Эканоміка |

У Асіповічах працуюць прадпрыемствы па вытворчасці будаўнічых матэрыялаў, перапрацоўцы драўніны, лёгкай і харчовай прамысловасці.

Працуюць РУП «Асіповіцкі завод аўтамабільных агрэгатаў», СП ААТ «Дах», ААТ «Асіповіцкі малочны камбінат», Асіповіцкі завод жалезабетонных канструкцый, РУП «Асіповіцкі завод камунальнага машынабудавання», ААТ «Асіповіцкі камбінат хлебапрадуктаў», Парфумерна-касметычная фабрыка «Сонца», ЗАТ «Алтимед», ТАА «Кубокстрой».

Паблізу ад горада (на поўнач) на рацэ Свіслач размяшчаецца Асіповіцкая ГЭС.

Інфраструктура |

Працуе рынак, існуе дзве гасцініцы, два кінатэатры, рэстараны («Радзіма»), клубы, вялікая колькасць дробных прадуктовых крамаў, некалькі ўніверсамаў, некалькі банкавых і паштовых аддзяленняў. Вагоннае і лакаматыўнае дэпо.

• 
  

  

  
  

  
  

  Будынак адміністрацыі
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Аўтобусны вакзал
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Паліклініка
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Чыгуначны вакзал
  

  
  

  
  

Культура |

Працуюць гісторыка-краязнаўчы музей і клуб дзіцячага і юнацкага турызму і краязнаўства. Дзейнічаюць чатыры бібліятэкі: адна дзіцячая і тры агульнага карыстання.

Адукацыя |

У Асіповічах дзейнічаюць 4 сярэднія агульнаадукацыйныя школы, Асіповіцкая беларуская гімназія, Асіповіцкі дзяржаўны прафесійна-тэхнічны каледж, 1 спецыяльная школа — інтэрнат, спартыўная школа, школа мастацтваў, дзве музычныя школы.

Спорт |

У месце працуюць стадыёны «Юнацтва», «Лакаматыў», «Алімпіец», фізкультурна-аздараўленчыя комплексы на АЗАА і Асіповіцкім заводзе «Камаш». Папулярнасцю ў гараджан карыстаюцца клубы «Юны дэсантнік», прыхільнікаў цяжкай атлетыкі «Мускул», аэробікі, валейболу, «Бадзёрасць», мотавеласпорту, шахматна-шашачны «Дэбют».

У чэрвені 2003 прайшла рэгістрацыя дзяржаўнай установы — фізкультурна-спартыўнага футбольнага клуба «Асіповічы».

Планіроўка |

Тыповая гарадская забудова (вул.Чарняхоўскага)

Дамінуючым кампанентам у планіроўцы горада з'яўляецца лінія Лібава-Роменскай чыгункі, якая праходзіць цераз Асіповічы, гэтая лінія падраздзяляе мястэчка на дзве прыкладна роўныя часткі, паўднёва-заходнюю і паўночна-ўсходнюю. Большая частка вуліц спланаваная перпендыкулярна. На захадзе горада, паміж вуліцамі Гарбатава і Сташкевіча, праходзіць аўтамабільны мост над чыгункай, які дублюе іншы аўтамабільны пераезд на ўсходзе горада, паміж вуліцамі Якуба Коласа і Крыловіча.

Крайнюю поўнач і паўночны ўсход мястэчка займаюць кварталы сучаснай забудовы. Агулам большая частка забудовы (асабліва ў паўднёва-заходняй палове горада) прыватная, існуе некалькі кварталаў «сталінскай» забудовы і некалькі спальных раёнаў са шматпавярховых жылых дамоў. На захадзе горада чыгуначныя магістралі падзяляюцца на два рукавы — пасажырскі (на поўначы) і таварны (на поўдні), між імі забудова адсутнічае за выняткам невялікага кварталу на крайнім усходзе Асіповічаў.

У цэнтральнай частцы горада, пры вуліцы Інтэрнацыянальная, размяшчаецца чыгуначная пасажырская станцыя Асіповічы, поруч з якой размешчаная аўтастанцыя. На крайнім захадзе Асіповічаў таксама дзейнічае станцыя Юбілейны.

Рэкрэацыйныя зоны |

• Парк 50 гадоў Кастрычніка (вул. Абрасімава)


• Гарадскі парк (вул. Юбілейная)

На Свіслачы, за 5 км ад горада стварылі Асіповіцкае вадасховішча (1953), якое стала галоўнай зонай адпачынку гараджан.

Славутасці |

• 
  Крыжаўзвіжанская царква (пабудаваная ў 1826 у в. Зборск, у 1946 перавезеная ў Асіповічы)


• 
  Царква ў гонар Увядзення ў храм Прасвятой Багародзіцы (2000)


• Каталіцкі касцёл (2005)


• Пратэстанцкі храм


• Асабняк «Дом Жукава»


• Могілкі яўрэйскія.


• Гарадская забудова пачатку ХХ стагоддзя:

1. Воданапорная вежа


2. Службовыя карпусы на чыгуначнай станцыі

• Чыгуначная бальніца


• Чыгуначная школа


• Помнік Крыловічу


• Брацкая магіла (1944), вул. Абросімава, у парку —  Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 513Д000049шыфр 513Д000049
  


• Стаянка (3 — 2-е тысячагоддзі да н.э.), на паўночна-ўсходняй ускраіне горада, за 0,5 км на поўдзень ад шашы Бабруйск — Мінск, на левым беразе р. Сіняя —  Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 513В000662шыфр 513В000662
  

• 
  

  

  
  

  
  

  Свята-Крыжаўзвіжанская царква
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  [Царква ў гонар Увядзення ў храм Прасвятой Багародзіцы
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Асабняк «Дом Жукава»
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Пратэстанцкі храм
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Чыгуначная школа
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Чыгуначная бальніца
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Помнік лакаматыву ЭМ 726-23, пастаўлены з нагоды 130-годдзя горада
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Яўрэйскія могілкі
  

  
  

  
  


• 
  

  

  
  

  
  

  Помнік асіповіцкім яўрэям-ахвярам Халакосту, поўдзень горада, ля скрыжавання вуліц Працоўна-Сялянскай і Казлоўскай
  

  
  

  
  

Вядомыя асобы |

• 
  Зіновій Самуілавіч Гарэлік (1904—1968) — камандзір роты, Герой Савецкага Саюза.


• 
  Юрый Альфрэдавіч Дарашкевіч (нар. 1962) — беларускі жывапісец.


• 
  Ніна Васілеўна Каменская (1913—1986) — беларускі гісторык. Член-карэспандэнт АН Беларусі (1959). Доктар гістарычных навук (1959), прафесар (1961).


• 
  Уладзімір Крукоўскі (нар.1937) — беларускі мастак-плакатыст.


• 
  Фёдар Андрэевіч Крыловіч (1916—1959) — кіраўнік партызанскай дыверсійнай групы ў гады вайны. Яго імем названая вуліца ў Асіповічах.


• 
  Барыс Аляксандравіч Майстрэнка (1924—1945) — камандзір танка, Герой Савецкага Саюза. Яго імем названая вуліца ў Асіповічах.


• 
  Тамара Рыгораўна Раеўская — беларуская спявачка.


• 
  Георгій Іванавіч Шпак (нар. 1943) — расійскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, генерал-палкоўнік, камандуючы паветрана-дэсантнымі войскамі ў 1996—2003 гадах, 5-ы губернатар Разанскай вобласці (2004—2008)

Зноскі |

Літаратура |

• Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Асіповіцкага раёна. — Мн., 2002.


• 
  Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — Мінск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — 684 с.: іл. ISBN 985-11-0314-4.


• 
  Асіповічы // Нашы гарады: грамадска-палітычнае даведачнае выданне / У. А. Малішэўскі, П. М. Пабока. — Мн.: Народная асвета, 1991. — 303 с.: фота. — ISBN 5-341-00240-7.


• Osipowicze (2) // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich.Tom VII: Netrebka — Perepiat. — Warszawa, 1886. S. 640
  


• Осиповичи // Туристская энциклопедия Беларуси / редкол. Г. П. Пашков [и др.]; под общ. ред. И. И. Пирожника. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2007. — 648 с. ISBN 978-985-11-0384-9
  


• 
  Зорин В. П. Осиповичи. Историко-экономический очерк. ― Мн. Беларусь, 1982. с. 94. 20000 экз.


• Осиповичи: история и современность (посвящается 140-летию города). Сост. А. Землянухина и др. ― Мн.: Белстан, 2012. с. 255.

Спасылкі |

• 
  На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Асіповічы
  

• 
  Геаграфічныя звесткі па тэме Асіповічы на OpenStreetMap
  


• 
  Асіповічы на сайце Radzima.org
  

• Надвор'е ў горадзе Асіповічы

г р п Асіповіцкі раён Гарады Асіповічы Рабочыя пасёлкі Татарка · Ялізава Сельсаветы Вяззеўскі с/с · Градзянскі с/с · Дараганаўскі с/с · Дрычынскі с/с · Лапіцкі с/с · Ліпеньскі с/с · Пратасевіцкі с/с · Свіслацкі с/с · Татаркаўскі с/с · Ялізаўскі с/с · Ясенскі с/с Скасаваныя сельсаветы Acіпoвіцкі с/с · Каменіцкі с/с · Карытненскі с/с · Пагарэльскі с/с

Гарады і гарадскія пасёлкі Магілёўскай вобласці

Магілёў · Асіповічы · Бабруйск · Быхаў · Бялынічы · Глуск · Горкі · Дрыбін · Касцюковічы · Кіраўск · Клімавічы · Клічаў · Краснаполле · Круглае · Крычаў · Мсціслаў · Слаўгарад · Хоцімск · Чавусы · Чэрыкаў · Шклоў